เอเล (Eleonora) ไม่ใช่ Couchsurfer แต่เธอก็เป็นคนเกือบแปลกหน้าคนหนึ่งที่ต้อนรับฉันในพูเลีย

เราเจอกันครั้งแรกในโบโลญ่าเนี่ยแหละ ฉันบังเอิญไปเห็นอีเว้นท์ในเฟสบุ้ค ที่บล็อกเกอร์คนนึงจะมาพูดเกี่ยวกับหนังสือทำอาหารจากพูเลียของเธอ ต่อด้วยมีของอร่อยจากพูเลียให้ชิมฟรี แม้วันนั้นจะเหนื่อยมากและอยากกลับบ้าน แต่ฉันก็คิดว่างานนี้จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด งานเริ่มทุ่มนึงก็ไปถึงทุ่มนึงแบบตรงต่อเวลาสุดๆ

หารู้ไม่ว่าทุกคนในคาเฟ่/บาร์แห่งนี้มาจากทางตอนใต้ของอิตาลี (ตอนนี้กลายเป็นคาเฟ่โปรดที่มาบ่อย จนคนที่ทำงานที่นี่จำฉันได้กันหมดแล้ว) เรียกได้ว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับงานนี้มาจากพูเลียก็ว่าได้ ฉันเลยนั่งเขียนบันทึกรอแต่ชั่วโมงเต็มๆ คิดว่าจะกลับบ้านเหมือนกัน แต่ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว

แล้งในที่สุดงานก็เริ่ม

ระหว่างที่นำเสนอหนังสือเป็นภาษาอิตาเลียน ฉันที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร และเหนื่อยเกินกว่าที่จะพยายามเข้าใจ ได้แต่นั่งพลิกหนังสือดูรูปภาพ ทำเป็นอ่านนู่นอ่านนี่ในมือไปจนเธอพูดใกล้จบ ไม่รู้ฉันนึกอะไรขึ้นมา ต้องท้ายๆ ตั้งใจฟังเพิ่มขึ้นนิดนึง และจับใจความได้ว่า ผู้หญิงที่ถือกล้องถ่ายรูปอยู่ข้างๆ ฉันคือลูกสาวของเธอ ที่ถ่ายรูปทั้งหมดในหนังสือทำอาหารเล่มนี้

เลยต้องชวนคุยสักหน่อย

ฉันอึ้งไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเธออายุเพียง 18 ปีเท่านั้น!

แถมคุยไปคุยมาเลยได้รู้ว่าเธออาศัยอยู่ใกล้ๆ เมืองอัลตามูร่า (Altamura) ที่ฉันแพลนจะไปนี่เอง เราเลยจัดการแลกเปลี่ยนเฟสบุ้คกัน มารู้ตัวอีกที เธอกับคุณแม่นักเขียนและนักชิมไวน์ก็ขับรถมารับฉันที่สถานีรถบัสในเมืองซานเทราโม (Santeramo) ซะแล้ว

เอเลจัดแจงวางโปรแกรมให้ฉันได้ชิมอาหารอร่อยๆ ตลอดสองวัน ตั้งแต่เจลาโต้ริมทะเลในเมืองโพลิญาโน (Polignano) ตอนกลางคืน ของทอดขึ้นชื่ออย่าง panzerotto แต่ไฮไลต์คงจะหนีไม่พ้นคุณยายของเธอที่มาทำ orecchiette ด้วยแป้งที่ทำจากข้าวสาลีคั่ว หรือ grano arso ซึ่งหาซื้อได้เฉพาะในพูเลียเท่านั้น



เริ่มทำตั้งแต่สิบโมงเช้า กว่าจะได้กินก็เกือบบ่ายสอง มันเป็นสี่ชั่วโมงที่สนุกสนานไม่น้อย แม้จะเคยถ่ายรูปอาหารมามาก แต่ฉันไม่เคยถ่ายกับคนอื่นแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะกับคนที่ถ่ายทุกอาทิตย์แบบนี้ พวกเขาชินกับการถูกถ่ายรูป รู้ว่าต้องย้ายโต๊ะไปไว้ข้างๆ หน้าต่าง มีเก้าอี้ บันไดให้ปีนป่ายเรียบร้อย พรอพสวย ก่อนจะทำอะไรก็ถามก่อนว่าจะถ่ายรูปไหม ตลอดสองวันที่ใช้เวลาร่วมกับเธอและคุณแม่แพทริเซีย (Patrizia) ในที่สุดฉันก็ได้เข้าใจถึงความสำคัญของการทำงานและแชร์ความรู้ความคิดเห็นกับผู้อื่นที่สนใจในสิ่งเดียวกัน หรือ collaboration นั่นเอง


นอกจากนี้ เอเลและแพทริเซียยังรู้เรื่องราวเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ อาหาร และวัฒนธรรมของบ้านเกิดตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ฉันได้ความรู้ใหม่ๆ เกี่ยวกับพูเลียเยอะมาก


ฉันไม่คิดเลยว่าการได้เจอกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ถึงสองชั่วโมงในโบโลญ่า จะทำให้ฉันได้มาเรียนรู้อะไรจากพวกเขามากมายขนาดนี้ นั่นคงจะเป็นเพราะเราชอบและทำอะไรเหมือนๆ กัน ฉันเชื่อ (และหวัง) ว่าเธอและคุณแม่ก็คงจะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ จากฉันเหมือนกัน

เราจะได้พบกันใหม่ และได้ทำงานสนุกๆ แบบนี้ร่วมกันอีกครั้ง ฉันเชื่อว่าอย่างนั้น