ในขณะที่อันเดรียระมัดระวังในทุกการกระทำ จับมือทักทายแมื่อตอนแรกเจอ มานูเอล่าและครอบครัวของเธอหอมแก้มซ้ายขวาของฉันตามแบบฉบับอิตาเลียน ทุกเช้าที่เจอกัน ทุกครั้งที่ออกจากบ้าน และทุกคืนก่อนเข้านอน

ยินดีต้อนรับสู่ il profondo Sud หรือ the deep South ที่มานูเอล่าเรียก





จากที่พูดภาษาอังกฤษอย่างคลองแคล่วและรวดเร็วกับอันเดรีย ฉันต้องกดเปลี่ยนสวิตช์มาเป็นภาษาอิตาเลียนรอบโต๊ะอาหารกับครอบครัวของมานูเอล่าที่ทริคาเซ่ (Tricase) แบบไม่ทันตั้งตัว

อาจจะไม่ได้ตั้งตัวเพราะรู้ว่าสองคนนี้คบกัน พอเห็นอันเดรียระมัดระวังทุกการกระทำแบบที่ผ่านมา เลยไม่คิดว่าจะมาเจอคอบครัวที่อิตาเลี๊ยน อิตาเลียนขนาดนี้

ฉันติดต่อมานูเอล่า หรือพอคค่า (Pocca) ชื่อเล่นที่เพื่อนๆ ในปิซ่าเรียกเธอ (ซึ่งเป็นแสลงท้องถิ่นในแถบเมืองที่เธออยู่ แปลว่า ‘แน่นอน’ หรือ ‘si/certo’) ล่วงหน้ากว่าหนึ่งเดือน แม้ว่างเธอจะไม่ได้ออนไลน์มาเกือบสามอาทิตย์ โดยไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะตอบกลับสักเท่าไหร่ แต่ที่อยากรู้จักเธอก็เพราะเธอโฮสกับครอบครัว และชอบกินชอคโกแลตเหมือนกันนั่นเอง

ฉันประหลาดใจเล็กน้อย (แต่ดีใจมากกว่า) เมื่อเธอตอบกลับมาว่าเธอและครอบครัวยินดีที่จะต้อนรับฉันสู่ซาเลนโต้

ไม่ใช่แค่ต้อนรับฉันสู่ซาเลนโต้ แต่ต้อนรับฉันเสมือนเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวเลยทีเดียว

นอกจากจะทำงานประจำในฝ่านไอทีของโรงพยาบาลประจำเมืองแล้ว อันโทนิโอ (Antonio) พ่อของเธอยังมีสวนผลไม้ ทั้งส้ม มะนาว สตรอว์เบอร์รี่ แบลคเบอร์รี่ เชอร์รี่ แอพริคอท แพร์ และแอปเปิ้ล ปลูกผักหลากหลายชนิด เลี้ยงกระต่าย และมีแม่ไก่สำหรับไข่อีกด้วย



แถมยังมีข้าวสาลีและเครื่องโม่แป้งเอาไว้ทำขนมปังและพาสต้า ต้นมะกอกสำหรับน้ำมันมะกอก ไปซื้อองุ่นจากส่วนคนอื่นเอามาทำไวน์กินเองที่บ้าน มีแผลโซลาร์เซลล์และเก็บน้ำฝนไว้ใช้ในบ้านอีกต่างหาก

เจอครอบครัวครบวงจรอีกแล้ว ขาดแต่ชีสเท่านั้นแหละเนอะ

หลังอาหารกลางวัน อันเดรียขับรถกลับเลชเช่ ส่วนมานูเอล่าขับรถพาฉันไป Leuca จุดใต้สุดของพูเลีย ไม่ได้โชคดีแค่ได้มาอยู่กับครอบครัวนี้ แต่ฉันยังโชคดีที่มาที่ทริคาเซ่ เมืองเล็กๆ แห่งนี้ ตอนสุดสัปดาห์ที่มีเทศกาล Madonna delle Grazie พอดี มันคือเทศกาลทางศาสนา คืนแรกที่ฉันไปถึงมีเดือนขบวนแห่รูปหล่อของพระแม่มารีและบุคคลำคัญทางศาสนาคริสต์อื่นๆ รอบเมือง จุดพลุซึ่งอลังกาลไม่ใช่น้อยสำหรับเมืองเล็กขนาดนี้ วันรุ่งขึ้นมีตลาดนัดในเมืองตอนเช้า ส่วนวันสุดท้ายมี sagra หรือซุ้มขายอาหารแนวสตรีทฟู้ดท้องถิ่นราคาถูก คอนเสิร์ตเล็กๆ ที่เล่นดนตรีสำหรับการเต้นพื้นเมืองอย่าง Pizzica ที่มานูเอล่าสอนฉันจนเต้นเป็นอีกด้วย



นอกจากนี้ ลุงกับป้าของเธอจากเลชเช่ ที่ทำธุรกิจนำเข้าสินค้าพื้นเมืองจากบาหลี ยังเดินทางมาเยี่ยมช่วงสุดสัปดาห์นี้พอดี พวกเขาเดินทางไปบาหลีทุกปี ฉันเลยได้ฟังเรื่องราวน่าสนใจจากทั้งคู่ไม่น้อย พวกเรากินอาหารกลางวันมื้อใหญ่ร่วมกันในวันอาทิตย์ orecchiette ทำเอง กับซอส sugo (มานูเอล่าทำเวอร์ชั่นไม่ใส่เนื้อให้ฉันเป็นพิเศษ) และกระต่ายที่เลี้ยงที่บ้าน สลัดอาร์ติโช้คจากในสวน ไอติมกับสตรอว์เบอร์รี่ที่ไปเก็บมาเมื่อเช้า และปิดท้ายด้วย grappa และดาร์คช็อคโกแลตจาก easter egg



คนที่นี่กินข้าวเที่ยวกันตอนบ่ายสอง ส่วนมื้อนั้นกว่าจะกินเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็น เป็นข้าวกลางวันที่ยาวนานจริงๆ

บ่ายวันจันทร์ มานูเอล่าไม่ต้องทำงาน เธอเลยขับรถพาฉันเที่ยวทะเลฝั่ง Ionian แวะกินซื้อเจลาโต้ที่เมืองกาลิโพลิ (Gallipoli) ก็เดินไปชมพระอาทิตย์ตกดินริมทะเล

เพราะวันแรกที่ไป Leuca ฉันอยากดูพระอาทิตย์ตก แต่หาที่จอดรถไม่ได้ มานูเอล่าเลยสัญญาว่าจะพามาดูพระอาทิตย์ตกที่กาลิโพลิ เพราะเธอบอกว่าพระอาทิตย์ตกที่นี่สวยกว่ามาก



ท้องฟ้าและน้ำทะเลเปลี่ยนเป็นสีชมพู ทุกครั้งที่ฉันได้เห็นภาพที่ถ่ายในวันนั้น มันจะทำให้ฉันนึกถึงความน่ารักและใจดีของมานูเอล่า

เป็นการให้ที่ไม่หวังผลตอบแทน แค่เห็นว่าฉันมีความสุขเธอก็ดีใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะขอบคุณเธอยังไง

ตลอดเวลาสองอาทิตย์ที่ผ่านมานั้น ฉันถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าฉันทำอะไรให้คนเหล่านี้ ทำไมพวกเขาถึงใจดีกับฉันเหลือเกิน

วันนั้น ฉันหยุดตั้งคำถาม แค่หันไปบอกมานูเอล่าว่าเธอน่ารักแค่ไหนที่ทำเพื่อฉันขนาดนี้ แล้วกอดเธอแน่นๆ แทนคำขอบคุณ



เช้าวันพุธ ฉันตั้งนาฬิกาปลุกแต่เช้า จะได้ตื่นมาบอกลามานูเอล่าก่อนที่เธอจะออกไปทำงาน เธอน้ำตาคลอเบ้า ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกต่างๆ ที่หาคำมาอธิบายไม่เจอ

ห้าวันที่ผ่านมาในครอบครัวนี้ คือจุดสิ้นสุดการเดือนทางตลอดสองสัปดาห์ในพูเลีย และมันคือจุดสิ้นสุดดีที่สุดที่ฉันจะขอได้

มันคือจุดสิ้นสุดที่ทำให้ฉันตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในเดือนกันยายน เพราะฉันรู้ว่ามีพี่สาวคนหนึ่ง และอีกครอบครัวหนึ่งที่รอฉันอยู่ที่นี่