หลังจากที่เดินทางคนเดียวบ่อยๆ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่อังกฤษ (ที่จริงก็เริ่มมาตั้งแต่อยู่เยอรมนีแล้ว) การเดินทางคนเดียวก็กลายเป็นความเคยชิน ฉันทำทุกอย่างตามใจตัวเอง อยากไปไหนก็ไป อยากตื่นหกโมงเช้าไปดูพระอาทิตย์ตกก็ตื่น อยากกินอะไรก็กิน อยากเดินทั้งวันก็เดิน อยากนัดเจอใครก็โมงก็ได้ ทำอะไรตามใจฉันไปซะทุกอย่าง ไม่ต้องถามความเห็นใคร ไม่ต้องแคร์ว่าคนข้างๆ จะไม่โอเคกับการตัดสินใจของเรา

ก็คือไม่มีคนข้างๆ ไง

อาจจะฟังดูแกร่ง ไม่กลัวอะไร แต่จริงๆ แล้วเป็นคนอยู่คนเดียวไม่เป็นนะ เวลาเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียว จะต้อง couchsurfing ตลอด (ไม่ใช่แค่ไม่ชอบอยู่คนเดียว แต่เพราะงบต่ำด้วย ฮ่าๆ) ถ้าวันไหนไปนอนโฮสเทล แล้วไม่ได้รู้สึก connect กับคนอื่น จะรู้สึกว่างเปล่ามาก โดยเฉพาะตอนไป Barcelona เมื่อเดือนธันวาปีที่แล้ว ขนาดว่าอยู่คนเดียวสองสามวัน แถมยังมีออกไปกินข้าวกับรูมเมท ยังต้องคอยถามตัวเองตลอด ว่านี่ฉันมาทำอะไรที่นี่ นี่เที่ยวไปเพื่ออะไรกัน

เพราะเวลาเที่ยวกับครอบครัว การเที่ยวเหมือนเป็นการติดตามช่างภาพไปทำงาน มีจุดประสงค์คือการถ่ายภาพ เที่ยวกับเพื่อนก็เฮฮาสังสรรไปเรื่อยเปื่อยถามประสา แต่เที่ยวคนเดียวนี่จะทำอะไร?

จะถ่ายรูปก็ไม่ใช่ เพราะตอนอยู่บาร์เซโลน่านี่แทบไม่ได้ถ่ายรูปอะไรเลยนอกจากของกิน เนื่องจากมี job เล็กๆ เขียนบทความเกี่ยวกับของกิน (แล้วถือโอกาสเรียกตัวเองว่า food writer ไปในตัว) บางครั้งเลยตั้งเป้าหมายให้ตัวเองว่านี่ฉันมาชิม มาเรียนรู้เกี่ยวกับอาหารของแต่ละท้องถิ่นนะ

แต่เอาจริงๆ แล้ว ตัวเล็กแค่นี้ กระเป๋าตังก็แบนเหลือเกิน จะกินได้สักแค่ไหนกัน แล้วกินข้าวคนเดียว อร่อยแค่ไหนก็สู้มีคนแชร์ด้วยไม่ได้หรอกนะ

ตอนอยู่บาร์เซโลน่าเลยใช้เวลาส่วนมากนั่งคิดทบทวน ว่าตกลงฉันเที่ยวทำไมกันนะ

แล้วก็ได้คำตอบว่า ฉันเที่ยวเพื่อที่จะได้เรียนรู้จากผู้คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นั้นๆ แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมของแต่ละท้องถิ่น มีเพื่อนจากทั่วโลก

แม้หลายครั้งจะเหงามาก เพื่อนสนิทแต่ละคนอยู่ไกลๆ กันทั้งนั้นเลย


ช่วงหลังๆ มานี้ มีโอกาสได้เที่ยวกับเพื่อนบ้าง ล่าสุดนี้เลยคือเลน่า (Lena) เพื่อนสาวโปรแกรมเมอร์จากมอสโคว (Moscow) ที่รู้จักกันผ่าน couchsurfing เมื่อสองสามปีก่อน

ถึงเป็นเวลาสั้นๆ เพียงสี่ห้าวัน แต่ยอมรับเลยว่าต้องปรับตัว ยอมทำในสิ่งที่ปกติจะไม่ทำ และประนีประนอมกันพอสมควร โชคดีที่เราทั้งสองคนเป็นคนรักอิสระพอกัน ปกติชอบเที่ยวคนเดียวเหมือนกัน บางทีก็แยกกันเที่ยวบ้าง แล้วอีกสองสามชั่วโมงค่อยนัดเจอกัน หรือแยกกันกินข้าวเพราะอยากกินกันคนละร้าน คนละเวลา ก็มีเหมือนกัน

แต่ก็ยังเที่ยวด้วยกันอยู่นะ แยกกันแค่ไม่กี่ครั้ง


เลน่าเป็นคนตรงไปตรงมา ต้องการอะไร ไม่ชอบอะไร ก็พูดตรงๆ แต่ก็ไม่ถือสาถ้าเรามีความเห็นไม่ต้องกัน ไม่จำเป็นต้องประนีประนอมกับทุกเรื่อง บางครั้งยอมกัน บางครั้งต่างคนต่างไปทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำ แล้วค่อยกลับมาเจอกัน มาคุยกัน การไปเที่ยวกับเพื่อนแบบนี้ดีตรงที่มีความมาแชร์ความรู้สึกด้วย มาพูดคุย ถ่ายรูปเล่น แชร์อาหารแบ่งกันชิม ไม่ชอบอะไรก็มีคนให้บ่นด้วย ชอบอะไรก็มีคนมาชื่นชมไปด้วยกัน

การเที่ยวกับเพื่อนนี่ ถือเป็นความสามารถอย่างหนึ่งที่ฉันอยากฝึกฝน การยอมกัน การสื่อสาร แม้จะไม่ได้ทำทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองไปหมด แต่ก็ได้สานสันพันธ์กับเพื่อน มีความทรงจำดีๆ เก็บไว้ไม่ต่างจากเที่ยวคนเดียวเลยสักนิด