เช้าวันพุธ ไม่ได้มีแค่ฉันเท่านั้น แต่ทาช่าก็โบกมือลา Little Brympton ไปตั้งแต่เช้าตรู่ มุ่งหน้าไปยัง Glastonbury เพื่อไปเป็นแม่ครัวทำอาหารให้คณะที่จัดงานที่นู่น ตอนสายๆ พอส่งลิลี่ไปโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว แพทช์จึงอาสาขับรถพาฉันไปส่งที่ Cartgate Picnic Area ที่เป็นเหมือนที่พักรถบนทางหลวง

ฉันไม่ได้จะไปปิดนิค แวะกินข้าวเช้าอะไรกับเขาหรอก แพทช์ไปส่งฉันโบกรถจากที่นั่นต่างหากล่ะ!

จากประสบการณ์โบกรถในอังกฤษอันน้อยนิดของฉัน การยื่นนิ้วโป้งออกไปแล้วยืนยิ้มหน้าสลอนข้างถนนนั้นแทบไม่ได้อะไรขึ้นมา วิธีที่ได้ผลดีที่สุดคงหนีไม่พ้นการวิ่งไล่ถามผู้คนตามปั๊มน้ำมัน หรือลานจอดรถของซุปเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ๆ นอกเมือง พูดง่ายๆ คือคนอังกฤษเนี่ย ถ้าไม่ถูกต้อนจนจนมุมก็ยากนักที่จะหยุดรับนักโบกรถข้างทาง

ฉันวิ่งจากรถคันหนึ่งไปอีกคันหนึ่ง แบกเป้สีชมพูจ๋าใบเก่งไว้บนร้างเล็กๆ ถามไปเป็นสิบคันก็ไม่มีใครจะผ่านไป

แต่ในที่สุดฟ้าก็เป็นใจ ไปเจอคนขับรถบรรทักคันสูงคนหนึ่งกำลังจะต้องไปส่งของแถวนั้นพอดี เขาขอพักกินข้าวก่อน แล้วจะออกมาเจอกันอีกที ฉันเลยนั่งรออยู่ที่ม้านั่งนอกร้านอย่างสบายใจ

มีที่ไปแล้วโว้ย!


ฉันไม่เคยนั่งรถบรรทุกสูงๆ แบบนี้มาก่อน มันรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่บนภูเขา หรือไม่ก็ตัวเองเป็นยักษ์ มองลงไปบนถนนที่มีแต่ลดคันเล็กคันน้อย เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างดี เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อย คนขับรถบรรทุกเล่าให้ฉันฟังว่าเมื่อก่อนเขามีรถแคมเปอร์แวน พอวันหยุดก็ชอบขับไปจอดบนหน้าผาที่ St. Just จัดริมสุดของคอร์นวอลล์ (Cornwall) ที่ยื่นออกไปในทะเล แล้วก็อยู่อย่างนั้นเงียบๆ กับหมาสุดที่รัก เขาชอบคอร์นวอลล์มากๆ และแนะนำที่เที่ยวหน้าสนใจให้ฉันหลายที่ (เสียดายที่ไม่ได้ไปสักที่ ไว้คราวหน้านะ)

แล้วจู่ๆ เขาก็โพล่งขึ้นมาว่า “ผมไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ แต่ใช้เงินไปกับของกินเยอะมาก”

เออนะ มาจากไหนก็ไม่รู้ ทีนี้เลยคุยกันถูกคอเลยไงล่ะ

เราคุยกันเรื่องของกินอยู่นาน ตั้งแต่เบเกอรี่แถวบ้านที่เขาเป็นลูกค้าประจำ และเชื่อคนขายคนหนึ่งแอบชอบเขาอยู่แน่ๆ ไอศครีมเจ้าโปรดในคอร์นวอลล์ และมื้อสายที่ฉันไปนั่งรอเขากินก่อนหน้านี้ ที่เขาจัดเต็ม ทั้ง Sunday roast dinner และแอปเปิ้ลครัมเบิ้ลเป็นของหวาน

ถึงว่าหายไปซะนานเชียว

และสิ่งที่ฉันจำได้แม่นที่สุดเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ คือ profiteroles ของเขา ที่บรรยายซะชวนให้น้ำลายไหล (มันคือขนมคล้ายๆ เอแคลร์ราดด้วยซอสชอคโกแลต)

“ฉันทำ profiteroles กินเองที่บ้าน คัสตาร์ดเนี่ย ต้องใส่เม็ดวานิลาแท้ๆ จากฝักเลยนะ แล้วเอาออแกร์นิคดาร์คชอคโกแลตมาละลาย ราดเป็นซอสด้านบน ที่ลงพุงน่ะเป็นเพราะไอ้นี่ ไม่ใช่เพราะเบียร์เหมือนคนอื่นเขาหรอก”

ฉันอ้าปากค้างในใจ คนขับรถบรรทุกคนนี้เจ๋งจริงๆ ว่ะ แค่ทำ profiteroles เองยังไม่พอ นี่ใช้ฝักวานิลาแท้ทำคัสตาร์ด แล้วเอาออแกร์นิคดาร์คชอคโกแลตมาทำเป็นซอส เวลาฉันทำยังไม่ขนาดนี้เลยนะเนี่ย

ชื่นชมค่ะชื่นชม ใครจะไปคิดว่ามีคนขับรถบรรทุกแบบนี้ด้วย

นี่แหละนะสเน่ห์ของการโบกรถ นอกจากจะได้เจอคนเจ๋งๆ แล้ว ยังเป็นการทำให้มองโลกในแง่ดีและไว้ใจคนแปลกหน้ามากขึ้นกว่าเดิม คนดีๆ ยังมีอยู่อีกเยอะนะ

เขาเข้าไปส่งฉันถึงในเมือง Wellington จุดหมายปลายทางของวันนี้ ฉันกระโดดลงมาจากรถบรรทุกอย่างมั่นใจ ลืมไปซะสนิทว่ามันสูงแค่ไหน ข้อเท้าเลยกระแทกพื้นแรกไปหน่อย โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก

แล้วอีกไม่นานฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ฉันเลยเข้าไปหลบฝนในผับใกล้ๆ

หลังจากใช้ห้องน้ำแบบ compost toilet มาทั้งอาทิตย์ บอกเลยว่าห้องน้ำในผับนี้หรูหราเอาการเลยล่ะ