พูดถึงเรื่องอยู่หอที่อังกฤษไปเมื่อโพสที่แล้ว คราวนี้เลยจะมาเล่าให้ฟังแบบละเอียดสักหน่อย ว่าชีวิตเด็กหอที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง

หอที่นี่ แตกต่างจากหอที่ไทยยังไง?

ต่างกันลิบลับ

แล้วแต่เมืองและมหาลัยที่อยู่ หอที่นี่มีทั้งหอใน (on campus) และหอนอก หอแบบรวมอาหารสามมื้อ (แพงมาก) และหอแบบ self-catered หรือทำอาหารกินเอง แต่สิ่งที่หอทุกอย่างจะมีเหมือนกันคือ

2. มีห้องครัว ไม่ว่าจะเป็นครัวส่วนตัว (สำหรับสตูดิโอ) หรือครัวแชร์ หอพักนักเรียนที่อังกฤษจะต้องมีห้องครัว เพราะถ้าไม่มีนี่อยู่ไม่ได้นะคะ อาหารมันแพงมาก ไม่ได้ถูกๆ ซื้อกินได้ตลอดเหมือนบ้านเรา ถ้าทำอาหารกินเอง อาทิตย์ละแค่ 30 ปอนด์สบายๆ แต่ถ้าออกไปกินนอกบ้านตลอดเวลา ต้องมีอย่างน้อยวันละสิบปอนด์ (หรือถ้าใครจะกินแซนด์วิชจากซุปเปอร์มันสามมื้อก็ชิ้นละ 2-3 ปอนด์นะ...) สิ่งที่พวกฝรั่งจอนขี้เกียจนิยมทำกันคงหนีไม่พ้นการซื้ออาหารสำเร็จรูปหรืออาหารแช่แข็งมาอุ่นกินกัน ถ้าไม่มีไมโครเวฟกับเตาอบนี่พวกนี้ผอมตายอ่ะ

เอ้อ แต่ยังมีมาม่าคัพช่วยชีวิตไว้อยู่นี่นา แฟลตเมตชาวอังกฤษกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกันเก่งกว่าฉันซะอีก

สำหรับห้องสตูดิโอ ส่วนมากจะเป็นคนต่างชาติ (โดยเฉพาะเอเชีย) และนักศึกษาป.โทที่อยู่กัน ส่วนแชร์แฟลตมักจะเป็นของเด็กปีหนึ่งที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร กับเด็กปีสองปีสามที่ขี้เกียจไปหาบ้านเช่า รวมกลุ่มกับเพื่อนจองแบบทั้งแฟลตอยู่ด้วยกัน แน่นอนว่าฉันซึ่งมาอังกฤษแบบตัวคนเดียว ไม่รู้จักใครเลย ตกอยู่ในประเภทแรกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

และไอ้เด็กปีหนึ่งพวกนี้มันปาร์ตี้กันจัดและไร้รสนิยมมากค่ะ

อาทิตย์แรกก่อนเปิดเทอม จะเรียกว่าเป็น Fresher's Week อธิบายง่ายๆ คือพวกไนต์คลับรอบๆ เมืองจะมีธีมปาร์ตี้กันทุกคืน แต่งตัวเป็นสิงสาราสัตว์อะไรกันไม่รู้

ปัญหาของเด็กปีหนึ่งพวกนี้คือจะต้องดื่มให้เยอะที่สุด ในราคาที่ถูกที่สุด (ผสมโค้ก/สไปรท์อยู่ดี เพราะฉะนั้นเหล้าจะถูก รสชาติห่วยแตกแค่ไหน ผสมน้ำอัดลมมันก็ออกมาหวานเหมือนๆ กันนั่นแหละ) เมามากๆ แล้วถึงออกไปไนท์คลับ จ่ายค่าเข้าเล็กน้อย แล้วไปเต้นๆ จนถึงเช้ามืด ในขณะที่ฉันเกลียดไนต์คลับพวกนี้ เกลียดแอลกอฮอล์ถูกๆ ไม่ต้องดื่มบ่อยไม่เป็นไร ไม่ต้องดื่มเยอะด้วย ไม่ได้อยากเมา แต่ขอของดีๆ บรรยากาศชิวๆ อย่างพวกบาร์หรือผับ ที่ไม่เสียงดังเกินไป พูดคุยกันได้ยินเหมือนคนปกติ ไม่ต้องแหกปากจนคอหอยแทบกระเด็นก็พอ

ความอึดอัดของการอยู่หออีกอย่าง คือฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยแคบๆ ของโรงแรม IBIS ตลอดเวลา เพราะทั้งตึก โถงทางเดิม ห้องน้ำ ห้องครัว เฟอร์นิเจอร์ ทุกอย่างเหมือนโรงแรม (ราคาถูกนะ ไม่ใช่โรงแรมหรูๆ) ไปหมด (เพื่อนฉันอีกคนยิ่งกว่า เปรียบเทียบการอยู่หอเหมือนอยู่ในคุก...) ทำให้ไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้าน ฉันมีโอกาสได้ไปบ้านเพื่อนคนอื่นๆ ที่เขาเช่าบ้านอยู่แล้วรู้กสึกว่ามันอบอุ่น น่าอยู่กว่ากันเยอะมาก


การใช้ชีวิตเป็นเด็กหอเป็นอะไรที่คงต้องลองดูเองสักครั้ง แต่สำหรับฉันปีเดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีสัญญากับหออยู่คงจะออกไปหาบ้านเช่าตั้งแต่สามเดือนแรกแล้วล่ะ

โชคดีที่ปีนี้เจอบ้านดีๆ กับเพื่อนร่วมบ้า(น)น่ารักๆ ไม่งั้นฉันคงไม่อยากกลับมาอยู่อังกฤษอีกแล้ว

จากตอนแรกที่คิดว่าอยู่ไหนก็เหมือนกัน ผ่านไปหนึ่งปีจึงได้ค้นพบว่า ที่อยู่และคนที่อยู่ด้วยมันสำคัญกว่าที่คิดไว้เยอะเลยล่ะ