ฉันชอบถ่ายรูป
ฉันชอบท่องเที่ยว
ความชอบเหล่านี้มาจากไหนกัน?

ฉันคิดว่ามันถ่ายทอดมาทางพันธุกรรม

มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ฉันได้เห็นกล้องมาตั้งแต่เกิด เผลอๆ ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ได้จับกล้องมาตั้งแต่เด็กๆ
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ต้องไปนั่งรอป๊าถ่ายรูปในสถานที่เดิมๆ เป็นชั่วโมง

ฉันเติบโตมากับการถ่ายรูป ที่ซึบเข้าสู่สายเลือดอย่างช้าๆ

การเดินทางก็เช่นกัน


เราไปนอนกลางป่ากลางทุ่งกับเต้นท์หนึ่งหลังและเตาแก๊สปิกนิคกันตั้งแต่ฉันยังจำความไม่ได้
ขึ้นดอยอินทนนท์กันหลายสิบรอบ จากเมารถถึงขั้นอาเจียนจนทางขึ้นดอยกลายเป็นเส้นทางธรรมดาๆ เส้นหนึ่ง
ทำกับข้าวกินเอง ก่อกองไฟ เผามัน ปิ้งทาโร่
ตื่นเช้ามืดก่อนพระอาทิตย์ขึ้น นั่งหิวรอป๊าถ่ายรูปจนพระอาทิตย์ตก
เมื่อก่อนอาจจะบ่นบ้าง เบื่อบ้าง แต่มันกลายเป็นความเคยชิน กลายเป็นนิสัย กลายเป็นความชอบ


มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ป๊าพูดถึงเว็บไซต์ของนักเดินทางรอบโลกให้ฟังตั้งแต่ฉันอายุแค่สิบห้า
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ป๊าเล่าเรื่องคนที่ลาออกจากงานเผื่อเอาเงินไปเที่ยวรอบโลกให้ฟังตั้งแต่อายุสิบหก
ฉันรู้สึกเหมือนมันคือความฝันที่ป๊าไม่ได้เดินตามโชคดีนะเนี่ยที่ลูกสาวยินดีรับมาสานต่อ

ถ้าไม่ได้เติบโตมากับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ฉันจะมีความชอบ มีความฝันเหมือนกันที่ฉันมีอยู่ทุกวันนี้รึเปล่า?
เพราะฉันเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้ถูกบ่มเพาะมาตั้งแต่แรกเกิด
ตั้งแต่วันแรกที่ได้จับกล้อง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ขึ้นเครื่องบิน

เหมือนที่รักการอ่าน เพราะแม่อ่านนิทานให้ฟังก่อนนอนทุกคืนตั้งแต่เด็กๆ
ไม่ชอบแต่งหน้า เพราะไม่เคยเห็นแม่แต่งหน้าสักครั้ง

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

โพสนี้ถูกเขียนขึ้นในวันที่ฉันอยู่อังกฤษ น้องอยู่นิวซีแลนด์ ป๊ากับแม่อยู่ญี่ปุ่น ส่วนเพื่อนสนิทอยู่ไทย เยอรมนี และไต้หวัน

My nationality is international :)