ตอนอยู่อิตาลี เวลาไปไหนมาไหน แล้วบอกผู้คนที่เจอว่าชอบกิน ชอบลองอาหารท้องถิ่น ใครก็บอกว่าฉันต้องไปซิซิลี เพราะอาหารที่นู่นนั้น คือที่สุดของอาหารอิตาลีแล้ว ผักผลไม้ที่สดกว่าภาคอื่นๆ น้ำมันมะกอกรสชาติเยี่ยม อาหารทะเล ชีส เนื้อสัตว์ คือมีครบเลยจริงๆ

ได้ยินเข้าบ่อยๆ คนขี้สงสัยอย่างฉันจะไม่ไปลองได้อย่างไรล่ะช่วง ซัมเมอร์เลยถือโอกาสหนีอากาศร้อนอบอ้าวในเมือง ไปรับลมเย็นริมทะเล และทัวร์กินอาหารท้องถิ่นของเกาะซิซิลีไปด้วยเลย



อาหารของซิซิลีนั้น เป็นอาหารอิตาเลียนที่ได้รับอิทธิพลมาจากทั้งแอฟริกา (ที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ชั่วโมง) กรีซ สเปน และชาวอาหรับ จึงทำให้มีเครื่องเทศและเครื่องปรุงแปลกๆ ไม่เหมือนภาคอื่นๆ ของอิตาลี เห็นได้ชัดในอาหารคาว อย่างการใช้ซินนามอน ลูกจันท์ หญ้าฝรั่น มาประกอบอาหาร ไปจนถึงใช้ลูกเกดในอาหารคาว ทั้งหมดนี้ได้รับอิทธิพลมาจากชาวอาหรับที่เคยปกครองซิซิลีมากว่าสองร้อยปีนั่นเอง


ข้าวเช้าของคนอิตาลีส่วนมากคือกาแฟหนึ่งแก้ว (หรือเอสเปรสโซ่หนึ่งช็อต) กับขนมชิ้นเล็กๆ พวกครัวซองไส้ครีมหรือช็อคโกแลต กินข้าวเช้าเหมือนมื้อสายบ้านเรา บนเกาะซิซิลีนั้นมีตัวเลือกสำหรับมื้อช้าวอีกอย่าง ที่น่าจะอยู่ท้องกว่าครัวซองเล็กน้อย ส่วนหนึ่งเพราะมันเต็มไปด้วยน้ำตาล ไม่ต่างจากน้ำแข็งไสหรือบิงซูเท่าไหร่นัก มันคือเจ้ากรานิต้า (granita) นั่นเอง เป็นลูกครึ่งระหว่างไอติมแบบซอร์เบต์ไร้นม กับน้ำผลไม้ปั่น เกล็ดน้ำแข็งเล็กๆ เนียนละเอียด กินแล้วชื่นใจ และไม่ได้มีแต่รสผลไม้เท่านั้น รสกาแฟและอัลมอนด์คือรสคลาสสิค ส่วนรสโปรดของฉันคือพิสตาชิโอ้นั่นเอง คนที่นี่มักจะกินกรานิต้ากับขนมปังบริยอชนุ่มหอมเนย ฉีกขนมปังออกมาแล้วเอาไปจุ่มในกรานิตาให้ชุ่มฉ่ำ ยิ่งช่วงหน้าร้อนยิ่งชื่นใจ มีรสผลไม้สดมากมาย ตั้งแต่แตงโม แคนตาลูป ลูกมะเดื่อ (figs) และเบอร์รี่ชนิดต่างๆ ส่วนหน้าหนาวก็มีรสผลไม้ตระกูลส้ม ทั้งแมนดาริน เกรปฟรุ้ต หรือส้มสีเลือด blood orange ยกมากั้นทั้งตระกูล

อย่างน้อยมื้อเช้าสักมื้อ อย่าพลาดลองไปกินน้ำแข็งไสสไตล์อิตาลีเป็นมื้อเช้าตามบาร์ต่างๆ กันดูล่ะ


แปลตรงตัวว่านมอัลมอนด์ ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อเครื่องดื่มชนิดนี้ ก็คิดในใจว่านี่เครื่องดื่มสุดเทรนดี้ในหมู่คนรักสุขภาพสมัยนี้เป็นเครื่องดื่มท้องถิ่นของอิตาลีตอนใต้หรอเนี่ย แต่พอได้ลองชิมแล้วก็เข้าใจว่า อ้อ มันคนละอย่างกันเลยจ้า

นมอัลมอนด์ที่เป็นของขึ้นชื่อของซิซิลี และทางตอนใต้ของอิตาลีนั้น ทำมาจากอัลมอนด์เพส (pasta di mandorla) ซึ่งคืออัลมอนด์กับน้ำเชื่อม คล้ายๆ มาร์ซิพานนั่นแหละ เวลาจะทำนมอัลมอนด์ก็เอาเจ้าอัลมอนด์เพสต์นี้มาผสมกับน้ำ ออกมาเป็นนมรสหวานที่มีกลิ่นอัลมอนด์ชัดเจน ส่วนตัวแล้วฉันไม่ชอบกลิ่นและรสชาติของมาร์ซิพานเท่าไหร่ อัลมอนด์อบนั้นกินเล่นได้ไม่หยุด แต่พอเป็นมาร์ซิพานแล้วกลิ่นไม่ถูกจริตฉันเอาซะเลย เอาเป็นว่าของแบบนี้ชอบใครชอบมันเนอะ



สตรีทฟู้ดชื่อดังอันดับหนึ่งของซิซิลี คงหนีไม่พ้นเข้าริซอตโต้ก้อนกลมๆ ทอดกรอบนามว่าอารันชินี่ (aracini) อารันชินี่นั้นก็เหมือนพาสต้าหรือพิซซ่า คือมีหลายรสชาติให้เลือกตามชอบ แต่รสคลาสสิคที่มีให้เลือกซื้ออยู่ตลอดคืออารันชินี่ใส่ซอสเนื้อรากู (ragù) นั่นเอง อารันชินี่นั้นหากินได้ทั่วไปตั้งแต่ตามบาร์คาเฟ่ แคนทีนในสถานีรถไฟ ไปจนถึงในร้านอาหาร สำหรับฉันแล้วอารันชินี่ต้องกินร้อนๆ แบบเพิ่งทอดเสร็จใหม่ๆ ขนาดชิ้นไม่ใหญ่จนเกิดไป เวลากัดเข้าไปจะได้ทั้งข้าว ไส้ด้านใน และความกรอบของเกล็ดขนมปังที่เคลือบอยู่รอบๆ ในคำเดียว


หลายคนเรียกเจ้าซฟินโชเน่ (Sfincione) ว่าพิซซ่าสไตล์ซิซิลี สำหรับฉันมันเหมือนลูกครึ่งระหว่างพิซซ่าและฟอคคาเชียมากกว่า เพราะแป้งที่หน้านุ่มคล้ายฟอคคาเชียแต่หน้าซอสมะเขือเทศ แอนโชวี่และชีสนมแพะเพคอริโน (Pecorino) สไตล์พิซซ่า เป็นสตรีทฟู้ดอีกอย่างที่หากินได้ทั่วไปตามท้องถนนและเบเกอรี่ จะเป็นที่นิยมมากกว่าแถบอื่นหน่อยก็คงจะเป็นแถวๆ เมืองพาแลร์โม (Palermo) นั่นเอง


สคัคเช (scacce) เป็นภาษาท้องถิ่นของแถบจังหวัดรากูซา (Ragusa) ของคำว่าฟอคคาเชียนั่นเอง แต่เจ้าสคัคเชนั้นหน้าตาไม่เหมือนฟอคคาเชียหรอกนะ ดันไปละม้ายคล้ายสตรูเดิ้ล (strudle) ต่างหากล่ะ สตรีทฟู้ดจานนี้หากินได้เฉพาะแถบเมืองรากูซาและโมดิกา (Modica) เท่านั้น ไส้คลาสสิคก็มีทั้งริคอตต้าชีสกับหัวหอม มะเขือเทศ พาร์สลีย์ กับชีสนมแพะ มะเขือเทศกับมะเขือม่วง และอื่นๆ อีกมากมายตามแต่พ่อครัวแม่ครัวจะสร้างสรรออกมา จะทำกินเองที่บ้านก็ไม่ยากจนเกินไป กินร้อนก็ได้ กินเย็นก็อร่อย เป็นคอมฟอร์ทฟู้ดที่ถูกใจฉันสุดๆ ไปเลยล่ะ


พาเนลล่า (panella) คือแป้งถั่วชิกพีผสมกับน้ำ ปรุงรสด้วยเกลือ พริกไทย และพาร์สลีย์ หั่นเป็นแผ่นบางๆ แล้วเอาไปทอดกรอบ เป็นสตรีทฟู้ดขึ้นชื่อของพาแลร์โมที่นิยมกันกับขนมปังโดยใช้เจ้าพาเนลล่านี้เป็นไส้นั่นเอง คนอิตาลี โดยเฉพาะในแถบตอนใต้ของประเทศ นิยมกินของทอดกันมาก ทำให้ฉันนึกถึงอาหารไทย ลูกชิ้นทอด กล้วยทอด ไอติมทอด อยู่เนืองๆ


เมืองเล็กๆ อย่างโมดิก้า (Modica) นั้นผลิตชอคโกแลตที่ขึ้นชื่อของเกาะซิซิลี ชอคโกแลตสไตล์โมดิก้านั้นแตกต่างจากชอคโกแลตทั่วไปอย่างไรน่ะหรือ? ปกติแล้ว ชอคโกแลตบาร์จะมีเนื้อที่เรียบเนียม น้ำตาลละลายเข้าไปในตัวชอคโกแลตเป็นเนื้อเดียวกัน แต่ชอคโกแลตของโมดิก้านั้นเป็นชอคโกแลตที่มีวิธีการทำแบบโบราญ คือไม่ได้ละลายน้ำตาลเข้าไปกับตัวเนื้อชอคโกแลต แต่ผสมกันเฉยๆ ทำให้เวลากินชอคโกแลตไปนี้ จะได้เนื้อสัมผัสกรุบกรอบของน้ำตาลด้วย บางยี่ห้อใช้น้ำตาลเม็ดใหญ่ บางยี่ห้อเม็ดเล็ก ระดับความกรุบกรอบก็แตกต่างกันออกไป ฉันได้ไปลองชิมชอคโกแลตของโมดิกามาหลายยี่ห้อมาก (คือกินกันจนเจ็บเพดานปากเลยทีเดียว) ยี่ห้อโปรดของฉันคือ Donna Elvira ที่ทำบาร์แบบซิงเกิ้ลออริจินด้วย อย่างชอคโกแชตจากเปรูที่ร้านนี้ทำมีอยู่สามบาร์ มาจากสามฟาร์มในเปรู รสชาติของชอคโกแลตนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยทีเดียว

อีกร้านที่อร่อยเหมือนกันคือ Sabadi เป็นชอคโกแลตที่ค่อยข้างไฮโซราคาแพงไม่น้อย รสชาติโปรดของยี่ห้อนี้คือรสเกลือทะเล เพราะตัวชอคโกแชตนั้นขมได้ใจที่ 85% ซึ่งไม่ได้หากินกันง่ายๆ เลย

Bonajuto อาจจะเป็นร้านชอคโกแชตที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมือง ราคาไม่แพงมาก ชอคโกแลตรสชาติดี มีหลายรสให้เลือก แบบซิงเกิ้ลออริจินหรือขมสุดๆ ที่ 100% เต็มก็มีเหมือนกัน

พล่ามเรื่องชอคโกแลตมาเยอะขนาดนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าว่าบ้าชอคโกแลตแค่ไหน มีการเก็บบันทุกรสชาติของชอคโกแลตยี่ห้อต่างๆ ไว้ในอินสตาแกรมอีกต่างหาก เอากับมันสิจ๊ะ

ฉันมักจะสร้างสรรค์คอลเลคชั่นเซรามิคใหม่ๆ มาเรื่องๆ อย่างปีแรกทำเป็นลายลูกไม้ พอปีถัดมาลองทำเป็นรูปทรง geometry เติมสีสรรเข้าไปบ้าง ปีล่าสุดหลงไหลธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้าเป็นพิเศษ ระหว่างเดินไปมหาลัยเลยแวะเด็ดใบสนข้างทาง เอามาตกแต่งงานเซรามิคของเราอยู่บ่อยๆ


โดยการทำเครื่องประดับจากเซรามิคนั้นง่ายมากๆ และโอกาสผิดพลาดน้อย เพราะเป็นงานชิ้นเล็ก จะกินเวลานานหน่อยก็ตอนเคลือเกลซ (glaze) เนี่ยแหละ เพราะเคลือบเสร็จแล้วก็ต้องห้อยราวเอาไว้ เตรียมเข้าเตาเผา ทำให้กินที่ในเตาด้วย แต่ขึ้นตอนการทำนั้นง่ายมากๆ เลย


ขั้นตอนการทำสร้อยคอจากเซรามิคก็เหมือนการทำคุ้กกี้เลยแหละ ขั้นแรกก็ต้องเอาดินมารีดเป็นแผ่นบางๆ ประมาณ 0.3 มิล รอให้ดินแข็งขึ้นสักพัก เป็น leather hard stage นั่นแหละ แล้วถึงเริ่มตกแต่ง ถ้าจะรีดลายลูกไม้ หรือใบไม้ลงไป ให้ทำก่อนตัดออกมาเป็นรูปทรงนะ

พอตัดออกมาเป็นชิ้นๆ แล้ว รอให้ดินแห้งอีกหน่อย (งานชิ้นแล็กๆ แบบนี้ ดินแห้งเร็วมาก) แล้วเอาหัวสว่านเกลียวมาหมุนๆ เจาะรูให้ใหญ่พอที่จะร้อยสร้อยได้ อย่าลืมคิดเผื่อด้วยว่าดินนั้นจะหดตัวลงเล็กน้อยหลังผ่านการอบ เจอะรูปแล้วก็แต่งขอบแต่ละชิ้นให้มนสวย ก่อนวางทิ้งไว้ให้แห้ง เข้าเตาอบสองรอบ ก็ได้เครื่องประดับทำเองชิ้นใหม่ ชิ้นเดียวในโลก หร้อมใส่ และเอาไว้เป็นของขวัญให้คนรอบข้างแล้ว

ซาร่า (Sara) ไม่ใช่คนซิซิเลียน เธอไม่ใช่คนอิตาเลียนด้วยซ้ำ แต่ฝีมือการทำริซอตโต้ (risotto) ของเธอนั้นอร่อยกว่าที่คนอิตาเลียนหลายคนทำให้ฉันชิมซะอีก



ซาร่าเป็นคนสก็อตแลนด์ แต่ฉันได้รู้จักกับเธอครั้งแรกตอนไปเที่ยวเมืองยอร์ค (York) แล้วไปนอนค้างบ้านของเธอผ่านเว็บไซต์ Couchsurfing เราห่างหาย ไม่ได้ติดต่อกันนานกว่าปี เธอย้ายไปอยู่ที่โบโลญญ่า ส่วนฉันก็ยังติดเกาะอยู่ที่อังกฤษ จนเมื่อซัมเมอร์ปีที่แล้ว ที่ฉันได้แวะไปเที่ยวโบโลญญ่าเป็นช่วงสั้นๆ แล้วตกหลุมรักจนตัดสินใจกลับไปอยู่ที่นู่นอีกเกือบปีนั่นแหละ


ซาร่าชอบทำอาหาร ส่วนฉันชอบถ่ายรูปอาหารและกินอาหาร เราเลยคิดกันเล่นๆ ว่ามาถ่ายรูปอาหารทำหนังสือเล่นกันดีกว่า ระหว่างที่อยู่โบโลญญ่า เราเลยเจอกับเกือบทุกอาทิตย์ ซาร่าทำอาหารกลางวัน ฉันถ่ายรูป หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จเราก็มักจะเดินเข้าเมืองไปกินเจลาโต้เป็นของหวานกันต่อ

la bella vita จริงๆ


วันนี้จะพาไปชิมสูตรสปาเกตตี้ที่ซาร่าไปได้มาจากซิซีลี อาหารอิตาเลียนจานแรกที่เธอทำให้ฉันได้ชิม และตกหลุมรักในเจ้าพิสตาชิโอเพสโต้นี้ไปด้วย

เนื่องจากเกาะซิซิลีนั้นมีชื่อเสียงในการปลูกพิสตาชิโอในเมืองเล็กๆ หลังภูเขาไฟเอทน่า (Etna) ที่มีชื่อว่าบรอนเต้ (Bronte) เหลือกิน จึงไม่น่าแปลกใจที่พิสตาชิโอจะถูกนำมาใส่ในเมนูของร้านอาหารหลายร้าน แต่เพราะราคาไม่ได้ถูก หลายครั้งที่ไปกินตามร้านอาหารจึงจะไม่ได้รสชาติแบบเต็มที่ พอทำเอง อยากใส่พิสตาชิโอเท่าไหร่ก็จัดไปได้เลย นี่จึงเป็นหนึ่งในเมนูที่คิดว่าทำเองอร่อยกว่าไปกินที่ร้านซะอีก


ที่อิตาลี พิสตาชิโอเพสโต้นั้นมีวางขายตามซุปเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ๆ หรือร้านเดลิและไวน์บาร์หลายร้านที่ขายพวกซอสและเพสโต้คุณภาพดี แต่เจ้าเพสโต้ตัวนี้ทำเองได้ง่ายๆ แถมหลายครั้งยังอร่อยกว่าไปซื้อสำเร็จอีกด้วย เพราะเวลาซื้อสำเร็จส่วนมากเขามักจะใช้น้ำมันเมล็ดทานตะวันแทนน้ำมันมะกอกสกัดเย็น และปริมาณของพิสตาชิโอก็น้อย ไม่สะใจตนบ้าถั่วเอาซะเลย ถ้าจะทำเองที่บ้านนั้น แค่มีเครื่องปั่นแบบ food processor หรือ chopper ก็ได้แล้ว แต่ถ้าใครไม่มี อยากลองใช้วิธีดั้งเดิมอย่างบดเพสโต้ด้วยครกกับสากก็ทำได้เหมือนกัน เมื่อก่อนคนอิตาเลียนเขาก็ทำเพสโต้กันด้วยวิธีนี้นะ โดยเฉพาะเพสโต้ที่มีส่วนผสมของสมุนไพร เพราะความร้อนจากมอเตอร์เครื่องปั่นอาหารจะไม่มาทำลายรสชาติสดใหม่ของสมุนไพรเหล่านี้ด้วย


Pistachio Pesto

พิสตาชิโออบที่แกะเปลือกแล้ว 180 กรัม
น้ำมันมะกอกสกัดเย็น 20 กรัม
เกลือป่น 1/2 ช้อนชา (แต่ถ้าเป็นพิสตาชิโออบเกลือก็ไม่ต้องใส่เกลือเพิ่มแล้วนะ)

ปั่นพิสตาชิโอกับเกลือแล้วค่อยๆ เติมน้ำมันมะกอกเข้าไป ปั่นจนเนียนเป็นซอส ใช้เวลาประมาณ 10-20 นาที ใส่ขวดโหลปิดฝา เก็บไว้ในตู้เย็นได้อย่างน้อยสองเดือน



Spaghetti with Courgette, Cherry Tomatoes, Prawns and Pistachio Pesto
(for 2)

กระเทียม 2 กลีบเล็ก
มะเขือเทศลูกเล็ก 6-10 ลูก
ซูกินี่หั่นแว่นบางๆ 1 ผลเล็ก
กุ้งสด 4-6 ตัว
พิสตาชิโอเพสโต้ 2 ช้อนโต๊ะ
พาร์สลีย์สด (หรือแช่แข็งก็ได้ถ้าไม่มี)
เกลือ
พริกไทยป่น
น้ำมันมะกอก

เส้นสปาเกตตี้ 160 กรัม

.

สับกระเทียมเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วเอาไปผิดกับน้ำมันมะกอกจนหอม ใส่มะเขือเทศหั่นครึ่งและซุกินี่ลงไปผัดรวมกัน ใช้ไฟอ่อนๆ แล้วปิดฝา จนน้ำออกมาจากมะเขือเทศและซูกินี่ กลายเป็นซอสขลุกขลิก

ระหว่างรอซอสก็ต้มเส้นสปาเกตตี พอน้ำเดือดแล้วอย่าลืมใส่เกลือลงไปประมาณ 1 ช้อนโต๊ะก่อนจะใส่เส้นพาสต้าเข้าไปต้มจนสุกแบบ al dente เวลาต้มเส้นพาสต้านี่จะจับเวลาอย่างเดียวไม่ได้นะ ต้องชิมด้วยว่ามันสุกแค่ไหนแล้ว

กลับไปที่ซอสของเรา พิสตาชิโอเพสโต้ลงไปแล้วผัดให้เข้ากั้น ตามด้วยพาร์สลีย์สับประมาณหนึ่งช้อนโต๊ะ ปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทยตามชอบแล้วใส่กุ้งสด จากนั้นใส่เส้นสปาเกตตี้ที่สะเด็ดน้ำแล้วลงไปในกระทะ ผัดต่ออีกประมาณสองสามนาทีให้เข้ากันดี และเส้นจะได้มีโอกาสดูดซับรสชาติของซอสด้วย

พร้อมเสิร์ฟแล้ว ก่อนเสิร์ฟอย่าลืมโรยหน้าด้วยพาร์สลีย์สับน้ำมันมะกอกสกัดเย็นเล็กน้อยด้วยนะ

ไม่รู้ว่านี่จะเป็นปีสุดท้ายที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ นี่คือปีสุดท้ายของการเรียนป.ตรี

…ไม่รู้มหาลัยจะให้จบรึเปล่า แต่จ่ายค่าเทอมไปแล้วยังไงก็ต้องจบนะ ไม่จบไม่ได้จ้ะ

หลังจากหนีหายจากลีดส์และประเทศอังกฤษไปเกือบแปดเดือน แถมก่อนไปอิตาลีเมื่อปลายปีที่แล้วยังมีความทรงจำที่ไม่ค่อยดีกับชีวิตที่นี่ อยากจะหนีออกจากเกาะอึมครึมแห่งนี้ให้ได้ พอตรงกลับมาอยู่ที่นี่ และต้องยอมรับความเป็นจริงนี้ ก็ยากไม่ใช่น้อยเลย ยิ่งชีวิตตอนอยู่อิตาลี โดยเฉพาะสามสี่เดือนก่อนกลับมาอังกฤษ เป็นอะไรที่ชิวและพีคสุดๆ เที่ยวทะเล ทำอาหาร ทำเค้ก ใช้ชีวิตแบบ la dolce vita สุดๆ

ยังไม่นับว่านี่มีแฟนอยู่ที่อิตาลีอีกนะ ไม่มีโมเมนต์ไหนที่จะไม่อยากกลับมาอยู่อังกฤษเท่าตอนนี้อีกแล้ว

work

บางทีก็ต้องยอมรับ ว่าชีวิตไม่ได้อย่างที่ฉันต้องการเสมอไป ถ้าฉันเปลี่ยนอย่างอื่นไม่ได้ คงจะต้องเปลี่ยนมุมมองของตัวเอง

ในความเซ็ง (ที่ต้องกลับมาอยู่ประเทศอึมครึม) ของฉัน ก็ยังมีโอกาสดีๆ ที่รอคอยมานานผ่านเข้ามา ฉันลองสมัครงานเล่นๆ ไปสองสามแห่ง ไม่ได้คิดจะหางานจริงจัง สมัครร้านขนมปังที่เคยไปเป็นอาสาสมัครตั้งแต่ปีแรกที่มาอยู่อังกฤษไปแล้วเขาก็ไม่รับ (เพราะรู้ว่าอีนี้หนีเที่ยวบ่อยล่ะมั้ง) ในใจก็คิดว่าจบละ เทอมสองเมื่อไหร่จะหนีออกจากอังกฤษ ไปทำโปรเจคต์อยู่ต่างประเทศให้เร็วที่สุดเลย


แต่ไปไงมาไงไม่รู้ มาได้งานที่ไวน์บาร์ไฮโซในเมืองเฉยเลย ตอนส่งใบสมัครไปนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเปิดรับตำแหน่งไหนบ้าง รู้แต่ว่าที่ร้านขายชอคโกแลตยี่ห้อโปรด ก็เลยลองสมัครดู ที่นั้นเอง

ที่สำคัญคืองานที่ได้นั้นไม่ใช่งานเด็กเสิร์ฟหรือแคชเชียร์ แต่เขาจะจ้างเราไปทำขนม!

ตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดมากเลยไงล่ะ


ร้าน Friends of Ham ที่ฉันทำงานอยู่นั้นมีทั้งหมดสามสาขา สองสาขาเป็นออกแนวผับไฮโซ ตอนกลางวันมีเสิร์ฟชากาแฟและเค้ก มีเบียร์ ไวน์ บรันช์ และแฮมกับชีสบอร์ดคัดสรรคุณภาพดี ส่วนอีกสาขานึงเป็นไวน์บาร์ที่เสิร์ฟดินเนอร์จานเล็กๆ สไตล์ฟิวชั่น (พูดง่ายๆ คือราคาแพงนั่นเอง) โดยใช้เข้าไปอบขนมเค้กในห้องครัวของไวน์บาร์เนี่ยแหละ ร้านนี่ไม่เคยจ้างใครมาทำขนมแบบนี้มาก่อน ฉันเลยไม่รู้สึกกดดันเท่าไหร่นัก (เพราะที่จริงและทุกวันนี้ก็ยังถามตัวเองอยู่ว่านี่เขาจ้างฉันไปทำขนมได้ยังไง ไว้ใจกันมากกว่าฉันไว้ใจตัวเองอีกนะเนี่ย) ไม่มีกรอบตายตัวว่าต้องทำอะไร ฉันอยากทำอะไรก็ทำได้เลย ทดลองกันไปเรื่อยๆ เพราะทางร้านเองก็ไม่แน่ใจว่าอะไรขายดี อะไรขายไม่ดี

แคลร์กับคิทช์ เจ้าของร้าน บอกว่าขอแค่สวย แปลก อร่อย เท่านั้นเอง

ฟังดูเหมือนจะเป็นโจทย์ที่ง่าย แต่ก็ไม่ง่ายเลยนะจ๊ะ



เป็นงานที่ท้าทายพอสมควร เพราะฉันต้องคิดเองว่าจะอบขนมอะไร เช็คสต็อคส่วนผสม และสั่งส่วนผสมที่ต้องการจากระบบออนไลน์เองด้วย วันแรกที่ไปทำก็ช็อคเล็กน้อย ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าหลายอย่าง มีท้อเหมือนกัน แต่ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม พอกลับไปอีก เริ่มชินแล้ว ก็ง่ายขึ้นบ้าง

ค่อยๆ เปลี่ยนจากชีวิตนักเรียนไปทำงานอย่างช้าๆ พอเรียนจบแล้วจะได้ไม่ช็อคเนอะ

บ่นบ้างเล็กๆ น้อยๆ แต่จะว่าไปแล้วนี่เป็นเหมือนงานในฝันของฉันเลยนะ จากตอนแรกที่วางแผนไว้ว่าจบเทอมแรกแล้วจะรีบหนีออกไปเที่ยวและทำโปรเจคต์เกี่ยวกับการท่องเที่ยวในยุโรป ก็มีงานนี้เนี่ยแหละที่มาคิดทบทวนดูใหม่ จริงอยู่ว่าการทำงานมันต้องแลกด้วยอิสระหลายๆ อย่าง (โดยเฉพาะอิสระที่จะไปเที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้ที่อยากไป) แต่มันก็เป็นโอกาสการเรียนรู้และได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ไม่ได้หามาได้ง่ายๆ (แถมได้เลินเดือน)

คิดซะว่าเที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตอนนี้ยอมอดทนเพื่ออนาคตของตัวเองหน่อยละกัน ได้อย่างเสียอย่างเป็นเรื่องธรรมดาเนอะ จะได้อย่างที่ชอบทุกอย่างชีวิตคงจะราบรื่นเกินไป


life

ชีวิตสบายดี ขึ้นบ้างลงบ้างเป็นเรื่องปกติ

ช่วงหลังๆ นี้สนใจเรื่องจิตวิทยาเป็นพิเศษ เริ่มมาจากความแตกต่างทางวัฒนธรรมของฉันกับแฟน หลายครั้งเจอคำถาม หรือคอมเม้นต์เกี่ยวกับเรื่องที่เราทำประจำ หรือเราเป็นอย่างนี้ของเราอยู่แล้วจนเป็นเรื่องปรกติ แต่สำหรับแฟนมันแปลก เช่นการไม่ค่อยพูดตรงๆ คืออะไร รู้สึกยังไงจะไม่ค่อยบอก คือลึกๆ แล้วเป็นคนขี้อายนั่นเอง

มีเรื่องเล็กน้อยอีกเยอะมาก ถัดจากแฟนคือได้มาเจอผู้ชายคนนึง เป็น couchsurfer ที่เราไปพักอยู่ด้วยที่ซิซิลี แล้วคุยกันถูกคอมากจนกลายมาเป็นเพื่อนกัน เขาเป็นคนที่ถามคำถามแบบตรงมาก และชอบพฤติกรรมของคนอื่น คำถามหลายข้อที่โดนถาม เป็นอะไรที่ฉันคิดไม่ถึง ทำให้ได้เห็นมุมมองใหม่ๆ ให้ไปตกตะกอนความคิดกันต่อ อัลเฟรโด้ (Alfredo) เพื่อนคนนี้แนะนำให้ฉันไปอ่านหนังสือสองเล่ม คือ 7 Habits of Highly Effective People และ The Road Less Travelled เล่มแรกนั้นยังอ่านไม่จบ แต่เล่มที่สองจบแล้วเรียกได้ว่าเปลี่ยนความคิดฉันไปเยอะมาก ทำให้ฉันเข้าใจตัวเองดีขึ้นเยอะ แต่ในขณะเดียวกันก็ได้เห็นว่าพฤติกรรม ความคิด ลักษณะนิสัยของคนเรานั้นซับซ้อนกว่าที่คิดเยอะเลยทีเดียว

ทำไมฉันถึงเป็นคนไม่กล้าเสี่ยงและกลัวความผิดพลาดขนาดนี้? หลายคั้งที่ไม่ยอมลองอะไรใหม่ๆ ไม่ค่อยชอบทดลองของแปลก เพราะกลัวพลาด เลยมักจะเลือกทำในสิ่งที่มั่นใจว่าจะไม่พลาดมากกว่า (อันนี้รวมไปถึงการเลือกรสเจลาโต้ด้วยนะ ฮ่าๆ)

หรือการที่ฉันกลัวการผูกมัด อย่างเรื่องมีแฟนหรือทำงานนี่เห็นได้ชัดเลย เพราะลึกๆ ข้างในค่อยข้างอ่อนแอ เลยสร้างกำแพงหนาขึ้นมาปกป้องตัวเองไว้หลายชั้นมาก

ใครสนใจลองไปหาอ่านกันได้นะ ตอนนี้เจอใครก็ชวนคุยแต่เรื่องนี้ และแนะนำให้ไปอ่านหนังสือเล่มนี้กันทุกคนเลย

นี่เป็นสองเรื่องหลักๆ ในชีวิตของฉันในตอนนี้ ทำเค้กกับเรื่องทางจิต (ใจ) นอกนั้นก็เรื่อยเปื่อยไปวันๆ ทำงานมหาลัยส่งให้ผ่าน เรียนให้จบ แล้วชีวิตต่อไปจะเป็นยังไงก็ค่อยมาดูกันอีกที

step by step ละกันนะ

หลังจากที่ฉันได้ไปเป็น volunteer ผ่านเว็บไซต์ทั้ง WWOOF และ Workaway มาพอสมควรแล้ว เจอมาทั้งโฮสดีมาก งั้นๆ และแบบที่ไม่ชอบจนตัดสินใจออกมาก่อน เห็นว่าหลายคนสนใจอยากไปเป็นอาสาสมัครแบบนี้ แต่ยังไม่กล้า อยากรู้ข้อมูลเพิ่มเติมจากคนที่เคยไปมาแล้วก่อน เลยอยากมาเล่าประสบการณ์ให้ฟังเล็กน้อย แนะนำว่าก่อนจะตัดสินใจไปที่ไหน ควรดูอะไรบ้าง และสิ่งที่ควรตรวจสอบก่อนตกลงจะไปทำงานกับโฮสต่างๆ

เว็บอะไรดี?

หลักๆ เลยมีสามเว็บที่ฉันรู้จัก คือ Wwoof, Workaway และ Helpx สามเว็บนี้แตกต่างกันอย่างไร?

สิ่งที่ Wwoof แตกต่างจาก Workaway และ Helpx หลักๆ มีอยู่สองอย่าง คือวูฟนั้นเป็นองกรณ์อิสระ แต่ละประเทศมีเงื่อนไข กฎเกณฑ์แตกต่างกัน มีเว็บไซต์เฉพาะเป็นของประเทศตัวเอง เพราะฉะนั้นข้อเสียของวูฟคือสมัครสมาชิคแยกกันเป็นประเทศไป ในขณะที่ Workaway และ Helpx นั้นสมัครครั้งเดียวสามารถติดต่อโฮสได้ทั่วโลก และสองเว็บไซต์นี้ อาสาสมัครสามารถทิ้งรีวิวไว้ให้โฮสได้ ทำให้สมาชิกคนอื่นเห็นฟีดแบคจากคนที่ได้ไปอยู่ในที่นั้นๆ มาแล้ว เป็นส่วนช่วยให้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น

อีกอย่างหนึ่งคือ วูฟนั้นจะจำกัดเฉพาะโฮสที่เป็นฟาร์ม และออร์แกนิคเท่านั้น ในขณะที่อีกสองเว็บไซต์จะมีงานหลากหลายทุกรูปแบบ ทั้งดูแลบ้าน ทำงานในเกสต์เฮ้าส์ โฮสเทล ร้านอาหาร กิจกรรมชุมชน โปรเจคต์ต่างๆ หรือแม้กระทั่งสอนภาษาเด็ก งานฟาร์มปลูกผักก็มีเหมือนกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าเราสนใจอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า หรือตั้งใจจะไปประเทศไหนอยู่แล้วรึเปล่า ฉันใช้มาทั้งวูป และ Workaway ก็เวิร์คทั้งสองอัน ที่เลือก Workaway แทน Helpx นั้นก็เพราะว่า Workaway มีบอกว่าโฮสออนไลน์ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ และมีด้วยว่าเดือนไหนยังว่าง เดือนไหนเต็มแล้วไม่รับคนเพิ่ม ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาเขียนถึงโฮสที่ไม่แอคทีฟแล้วนั่นเอง

ไปที่ไหนดี?

ขั้นแรกต้องถามตัวเองก่อนเลย ว่าจุดประสงค์หลักของการไปเป็นอาสาสมัครนั้นคืออะไร ลองอะไรใหม่ๆ? อยากเรียนรู้วัฒนธรรมของประเทศโฮส? อยากฝึกภาษา? อยากเที่ยว? อยากเรียนรู้สกิลใหม่ๆ ที่โฮสเราชำนาญ? ถ้าตอบคะถามตรงนี้ได้แล้ว ขั้นต่อไปก็จะง่ายขึ้น

ถ้าอยากเที่ยว อยากเรียนภาษา อยากเรียนรู้วัฒนธรรม ก็คงต้องเลือกจากประเทศก่อนเลย แต่ถ้าอยากเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่โฮสทำ ก็ดูกันไปว่าแถบไหนเขาชำนาญเรื่องอะไร ถ้าอยากรู้เกี่ยวกับชีส หรือไวน์ ก็คงไปอิตาลี หรือฝรั่งเศส อะไรประมาณนี้

ถ้าใครบอกว่าอยากเที่ยว ก็คงต้องเลือกที่ที่ไม่ได้บ้านนอกมาก สามารถไปไหนมาไหนเองได้สะดวก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าไม่มีรถขับ เลือกไปที่ที่เราอยากไปเลยก็ได้ พวกงานตามฟาร์ม เหมาะสำหรับคนที่ชอบเที่ยวธรรมชาตินะ อย่างตอนที่ฉันไปวูฟบนเขาทางตอนเหนือของอิตาลี คือแค่รอบๆ บ้านโฮสก็มีทางเทรคกิ้งเยอะแยะจนเดินไม่หมดแล้ว ทำให้ไม่ต้องไปไหนไกลก็เอ็นจอยธรรมชาติสวยๆ ได้เลย

แต่ถ้าเน้นอยากเจอเพื่อนใหม่ๆ เข้ากับโฮสได้ดี อยู่ที่ไหนก็มีสำคัญ แค่ต้องอ่านรีวิวให้ดีๆ อย่างโฮสที่ซาร์ดิเนียของฉัน อยู่เมืองเล็กจิ๋ว แถมยังไม่ติดทะเลอีกต่างหาก เรียกได้ว่าแถวนั้นแทบไม่มีอะไรให้ทำเลย แต่อาสาสมัครคนอื่นๆ รวมไปถึงโฮสนั้นดีมาก หากิจกรรมทำด้วยกันตลอด บางคนมีรถก็ขับไปเที่ยวทะเลกัน อะไรแบบนี้ คือไม่ได้เที่ยวทุกวัน ส่วนมากก็อยู่แต่ในหมูบ้านเนี่ยแหละ แต่ถ้าเพื่อนดีอยู่ไหนก็สนุกได้เนอะ

เลือกโฮสยังไงดี?

สิ่งสำคัญที่ต้องถามตัวเอง คือเรามีความเชื่ออะไรเป็นพิเศษรึเปล่า ถ้าไปอยู่ฟาร์มก็เช่นความเป็นออร์แกนิคของฟาร์ม ถ้าไปเลี้ยงเด็กก็วิธีการเลี้ยงเด็ก ถ้าไม่มีความเชื่อไรก็แล้วไป แต่อย่างฉันถ้าให้ไปอยู่ฟาร์มที่ไม่ออร์แกนิคก็คงไม่ไป เพราะมันขัดกับความเชื่อของเรา หรือถ้าต้องไปอยู่กับครอบครัวที่เลี้ยงลูกแบบปล่อยให้นั่งหน้าทีวี หรือจอไอแพดตลอดเวลา ก็ขัดกับสิ่งที่เราเชื่ออีก อยู่ไปจะอึดอัดเปล่าๆ (เคยมาแล้ว)

อีกอย่างคือ ตัวเองติดความหรูหราแค่ไหน ถ้าไปอยู่ฟาร์มแบบ self-sustainable หรือ off-grid ที่พึ่งตัวเองทุกอย่าง ทั้งนำ้ประปา ไฟฟ้า แถมบางฟาร์มนี่คือจะไม่ใช้น้ำมันเบนซิล หรืออะไรก็ตามที่มี fossil fuel ฟาร์มพวกนี้ ส่วนมากห้องน้ำ ที่อาบน้ำอะไรก็จะไม่ค่อยดี เป็น compost toilet ที่อาบน้ำคือฝักบัวแบบธรรมดามาก อยู่บนพื้นไม้ มีผนังกั้นสีด้าน แค่นั้น บางที่คือไม่มีน้ำอุ่นด้วยซ้ำ ก่อนจะตัดสินใจไปที่ไหน คงต้องเช็คให้ดีก่อนว่าที่ทางนอนกินของเราจะไปยังไง นอนในห้องนอนในบ้านโฮส ในคาราวาน นอนเต้นท์ ถ้าติดสบาย ไม่อยากไปอยู่ลำบาก ก็คงต้องเลือกไปทำงานในเกสต์เฮ้าส์ แต่บางทีฟาร์มที่อยู่สบายหน่อยก็มีนะ แค่ต้องเลือกๆ กันไป

ดูว่าโฮสอายุเท่าไหร่ มีเด็กหรือเปล่า ในบ้านอยู่กันกี่คน รับอาสาสมัครพร้อมกันครั้งละกี่คน อันนี้รู้ไว้ไม่เสียหายเหมือนกัน เพราะสุดท้ายแล้ว ประสบการณ์ของเราจะดีหรือไม่ได้ เกินครึ่งขึ้นอยู่กับโฮส และผู้คนอื่นๆ ที่ทำงานด้วยกันนั่นแหละ



ฉันเจอโฮสแบบไหนมาบ้างแล้วล่ะ?

ไปอยู่ฟาร์มแบบ off-grid ที่ผลิดกระแสไฟฟ้าและเก็บน้ำใช้เองมาสองฟาร์มที่อังกฤษ ฟาร์มแรกอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรเลย แต่ผู้คนที่นี่น่ารักมาก ทั้งเจ้าของฟาร์ม คนที่ทำงานที่ฟาร์ม แถมยังมีอาสาสมัครจากหลากหลายประเทศอีกด้วย งานที่ทำก็ไม่จำเจน่าเบื่อ และไม่หนักจนเกินไป ส่วนมากจะเป็นงานทำสวน ถอนวัชพืช เก็บผักรีดนมวัว ทำชีส ดูแลหมูและไก่อะไรประมาณนี้ เหนื่อยก็พัก ไม่ซีเรียสมาก ที่พักและห้องน้ำอาจจะไม่สบายมากนัก นอนในเคบินหรือไม่ก็คาราวาน ส่วนห้องอาบน้ำนั้นแบบบ้านนอกนิดๆ ไม่มีน้ำร้อนด้วย แต่ไปอาบบ้านคนที่ทำงานอยู่ในฟาร์มได้ ฟาร์มนี้ไม่สบาย รอบๆ ไม่ค่อยมีที่เที่ยว มีดีตรงผู้คนที่ได้มาทำความรู้จักที่นี่นั่นเอง

ฟาร์มที่สองอยู่ทางใต้ของอังกฤษ เป็นครอบครัวเล็กๆ พ่อแม่กับลูกอายุ 4 ขวบ เป็นฟาร์ม off-grid อีกแห่ง ที่มีสวนเล็กๆ อยู่ในบ้าน เต็มไปด้วยราสเบอร์รี่ แต่ ‘ธุรกิจ’ หลักๆ ของที่นี่คือไปเก็บเบอร์รี่ที่ชื่อว่าซีบัคธอร์น (sea buckthorn) ในช่วงหน้าหนาว แล้วเอามาทำน้ำเบอร์รี่ขายนั่นเอง อยู่ที่นี่ ไม่มีที่เที่ยว แต่ได้เรียนรู้อะไรเยอะมาก เพราะเจ้าของฟาร์มอยากแบ่งปันความรู้กับเรา อยากเรียนอะไรขอให้บอก เดี๋ยวเขาสอน ทั้งทำตะกร้าสาน แกะสลักช้อน ทำขนมปัง ทำสวน เลี้ยงผึ้ง แถมเสาร์อาทิตย์ยังมีโอกาสได้ไปช่วยงานเทศกาลเกี่ยวกับคนที่ทำอาชีพผลิตอาหาร ทั้งปลูกผัก ทำน้ำผึ้ง ทำชีสอีกด้วย เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ได้เรียนรู้อะไรเยอะมากๆ แม้ที่นี่จะรับอาสาสมัครครั้งละหนึ่งคน แต่ครอบครัวยังอายุน้อย ก็เหมือนเป็นเพื่อนกันนั่นแหละ ที่พักที่นี่ก็ดีกว่าที่แรกนิดหน่อย นอนในคาราวาน ห้องน้ำดีกว่า มีน้ำอุ่นด้วย แต่จริงๆ แล้วหน้าร้อนน้ำอุ่นก็ไม่จำเป็นเท่าไหร่หรอกนะ

อีกฟาร์มทางตอนใต้ของอังกฤษ มีเด็กสามคน แม่ทำสตูดิโอเซรามิค ฟาร์มนี้ไม่ค่อยได้ทำงานเท่าไหร่ เพราะเหมือนเพิ่งเริ่มรับอาสาสมัคร ยังไม่ค่อยมีระบบ ห้องนอนดี ห้องน้ำดี ติดอย่างเดียวคือแนวทางการใช้ชีวิตของเรากับโฮสไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่ โดยเฉพาะการเลี้ยงลูก ทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เหมือนเข้ากันไม่ค่อยได้ แต่ได้ไปเดินเล่น เที่ยวทะเลแถบ Cornwall แถมไม่ต้องทำงานหนัก ก็ถือไม่แย่เท่าไหร่นะ



นอกจากที่อังกฤษแล้ว อีกประเทศที่เคยไปวูฟคือที่อิตาลีนั่นเอง แต่ที่ที่เลือกไปในอิตาลีนั้นไม่ค่อยโหดเท่าไหร่ ทริปแรกไปอยู่ในภูเขาทางตอนเหนือของอิตาลี ชายแดนที่ติดกับออสเตรีย ผู้คนแถบนั้นพูดภาษาเยอรมันกันหมด เลยง่ายในการสื่อสารสำหรับฉัน ฟาร์มแรกเป็นครอบครัวที่ทำฟาร์มสเตย์ (Agriturismo) มีปลูกผัก ผลไม้ เลียงแพะและวัว ทำชีสขาย ทำน้ำผึ้งด้วย เนื่องจากชีสและน้ำผึ้งเป็นสองอาหารโปรดของฉัน บวกกับเมืองที่ฟาร์มี้ตั้งอยู่นั้น สวยงามอลังการเหมาะกันคนชอบเดินเทร็คกิ้งมาก ไปถึงแล้วก็ไม่ผิดหวัง ฉันได้ช่วยคุณตาดูแลผึ้ง เข้าร่วมทัวร์รีดนมแพะ ทำชีส และชิมชีส ที่เด็ดที่สุดคือรอบๆ บ้านนั้นวิวสวยมากจริงๆ ทั้งพระอาทิตย์ขค้น พระอาทิตย์ตก คือคื่นแต่เช้า ปั่นจักรยานไปลัดเลาะริมลำธารไปหาจุดดูพระอาทิตย์ขึ้น กลับมาบ้านกินข้าวเช้าแล้วเริ่มทำงาน พอตอนเย็นงานเสร็จก็เดินขึ้นเขาไปชมพระอาทิตย์ กลับมาเหนื่อยๆ มีอาหารเย็นรออยู่ที่บ้านเรียบร้อย

คือเอ็นจอยไลฟ์มาก ยิ่งตอนนี้ที่ฟาร์มเปิดร้านอาหารแบบออแกร์นิค สไลว์ฟู้ดแล้วด้วย ถ้ามีโอกาสจะรีบกลับไปอีกแน่นอน

ฟาร์มที่สองนั้นเป็นฟาร์มม้า ที่เลือกไปที่นี่เพราะเจ้าของบอกว่าช่วงที่ฉันจะไปมีเทศการดนตรีโฟล์คพอดี โอกาสจะมาเจอะช่วงเวลาเหมาะเจอะแบบนี้มีไม่มาก เลยคว้าไว้ซะเลย

ปรากฏว่าอยู่ฟาร์มนี้แทบไม่ได้ทำงานอะไรเลยจ้ะ แค่ช่วยเตรียมเทศกาลดนตรีเล็กน้อย นอกจากนั้นก็ชิลกับอาสาสมัครคนอื่นๆ ไปเดินป่า ปิคนิก ฟังเพลง นั่งเล่นรอบกองไฟกันซะเป็นส่วนใหญ่ แต่อยู่ที่นี่อยู่แบบบ้านๆ นิดนึง คือนอนบนคอกม้า ส่วนจะอาบน้ำหรือกินข้าวนั้น ให้ไปที่โรงแรมในตัวเมืองซึ่งเป็นของครอบครัวของฟาบิโอ (Fabio) เจ้าของฟาร์มนั่นเอง

แถมตอนที่ไปนั้นฟาบิโอกิ๊กกับอาสามัครสมัครจากบราซิลคนนึง มาพาพวกเราขับรถขึ้นไปดูพระอาทิตย์ตกบนภูเขาด้วย ที่จริงจะพากิ๊กไป แต่กิ๊กรักเพื่อนมาก เลยบอกว่าไปกันหมดเนี่ยแหละ ฮ่าๆ

สรุปง่ายๆ อยู่ฟาร์มนี้กินดี เพื่อนดี งานไม่ต้องทำ แต่เฉพาะช่วงอาทิตย์ที่ฉันไปเท่านั้นนะ เพราะเพื่อนอาสาจากอิสราเอลอีกสองคน ที่อยู่กันมาแล้วเกือบเดือน บอกว่าปกตินั้นงานหนักมาก คือตื่นแต่เช้ามาดูแล ป้อนข้าวม้า เวลาพักก็น้อยนิด

คือถ้าให้กลับไปที่นี่อีกคงต้องขอคิดดูอีกที ถ้าไปเจอเทศกาลอีกก็ไม่แน่นะ

ส่วนล่าสุดที่ไปมา ผ่านเว็บไซต์ Workaway คราวนี้ไปติดเกาะที่ซาร์ดีเนีย ค่อนข้างจะสังสรรเฮฮา เจ้าของฟาร์มดี เพื่อนดี ไวน์อร่อย แมวเยอะ หน้าที่หลักของฉันคือทำอาหาร ทำเค้กเลี้ยงคนในฟาร์ม ไม่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เท่าไหร่แต่ก็สนุกสนานดี เหมือนไปเรียนรู้วิถีชีวิตของคนที่นี่มากกว่า แถมเจ้าของยังเปิดกว้างกับไอเดียใหม่ๆ ที่เราอยากเสนอ ถ้ามีโอกาสอยากกลับไปอยู่ที่นี่ยาวๆ เลยเหมือนกัน

สรุปสั้นๆ ง่ายๆ ว่าก่อนจะตัดสินใจไปเป็นอาสาสมัครที่ไหน อย่าคิดว่าจะไปเที่ยว ให้คิดว่าไปใช้ชีวิต ไปเรียนรู้ แล้วจะไม่ผิดหวัง อย่างไรก็ตามแต่ เวลาอ่านโปรไฟล์ ถามตัวเองด้วยว่าไลฟ์สไตล์ของเขานะ เราอยู่ได้ไหม ถ้าไม่มีฮีตเตอร์ ไม่มีห้องน้ำดีๆ ไม่กินเนื้อสัตว์ หรือต้องนอนเต้นท์ ถามตัวเองให้แน่ใจก่อนจะตัดสินใจ แต่ถ้าไปถึงแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ ไม่โอเค ไม่ปลอดภัย แม้จะคุยกันไว้ว่าจะอยู่หนึ่งอาทิตย์ สองอาทิตย์ หรือหนึ่งเดือน สุดท้ายเราไม่ได้มีข้อผูกมัดอะไรอยู่แล้ว ถ้าคิดว่าอยู่แล้วไม่สบายใจ เสียเวลา ก็ไม่มีใครบังคับให้รู้อยู่ต่อนะ ออกมาได้เลย

ใครมีข้อสงสัยอะไรเพิ่มเติม คอมเม้นท์ หรือติดต่อเข้ามาถามเป็นการส่วนตัวได้เลยนะ

คาล่าโกโนเน่ (Cala Gonone) เป็นอีกสถานที่หนึ่งที่ขึ้นชื่อมากในซาร์ดีเนีย ตอนแรกฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไม คิดว่าแค่เป็นเพราะว่ามีหาดทรายสวยๆ หลายแห่ง คงเป็นอีกวันให้ฉันนั่งเล่นนอนเล่น ไม่ต้องทำอะไรมากมาย

แต่ผิดคาด ที่คาล่าโกโนเน่นี้ ฉันเดินจนเหนื่อย นี่ขนาดไปแค่หาดเดียวเองนะ

ริมชายฝั่ง ระหว่างคาล่าโกโนเน่และตอร์ตอลิ (Tortorlí) มีหาดสวยๆ ชื่อดัง และถ้ำต่างๆ มากมาย จะเลือกไปเที่ยวหาดสวยๆ เหล่านี้ได้มีอยู่สองวิธี คือเดินหรือไม่ก็นั่งเรือ วันไหนโชคไม่ดี ลมแรง ทะเลแปรปรวน เรือออกไม่ได้ เหลือทางเลือกเพียงอย่างเดียวคือการเดิน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเดินไปได้ทุกหาดนะ เพราะบางหาดอยู่ไกล ถ้าไม่ขับรถเข้าไปไกลๆ แล้วเริ่มเดินจากตรงนั้น คือต้องเดินทั้งวันไม่ได้พักเล่นน้ำทะเลกันเลยทีเดียว

แล้วอย่างงี้จะเดินไปชายหาดทำไมล่ะ จริงไหม?


ฉันเลือกที่จะออกเดินจากตัวเมืองคาล่าโกโนเน่แต่เช้า มุ่งหน้าไปยังคาล่าลูน่า (Cala Luna) โฮสของฉันบอกว่าทางเดินสบายๆ ขึ้นเขา อยู่ในป่า ไม่ร้อนหรอก เลยคิดว่าเดินตอนกลางวันคงไม่เป็นไร

ที่ไหนได้ แดดลงกลางหัวเกือบตลอดทางเลยป่ะ

ฉันอดทนเดินต่อไปเรื่อยๆ กว่าสองชั่วโมง ปีนป่ายเปอะฝุ่นไปหมด ตอนแรกคิดวันนี้จะไม่ลงเล่นน้ำ ตั้งใจมาเดิน ใส่รองเท้าเดินป่ามาเต็มที่ ผ้าขนหนูก็ไม่มีมา แต่เดินไปได้ชั่วโมงนึงนี่ใจไปอยู่ในทะเลแล้ว อยากกระโดดลงน้ำเย็นๆ ล้างเหงื่อเหนียวเหนอะหนะออกจากตัวให้หมด


มองลงไปจากบนภูเขาที่เดินอยู่แล้วเห็นคาล่าลูน่านี่เหมือนได้ค้นพบสวรรค์เลย ยิ่งตอนที่ต้องเดินผ่านพุ่มไม้ต่างๆ นาๆ กว่าจะไปถึงชายหาด ทำให้สถานที่ที่แลดูจะลึกลับซับซ้อนเข้าถึงยากแห่งนี้เหมือสวรรค์เข้าไปใหญ่ อารมณ์คล้ายๆ ในหนัง The Beach นั่นแหละ




เอาเข้าจริงๆ แล้วชายหาดที่คาล่าลูน่าไม่ได้สวยอะไรสักเท่าไหร่ ไม่ใช่หาดทรายขาวเนียนแต่เป็นก้อนกรวดเล็กๆ น้อยๆ ที่สวยคือถ้ำที่มองออไปเห็นทะเล และสามารถใช้เป็นที่หลบแดดได้ดีเยี่ยม

สิ่งที่ทำให้สถานที่นี้ดูพิเศษมากขึ้น ก็เป็นเพราะต้องปีนป่ายเขาถึงสองชั่วโมงกว่า กว่าจะมาถึงได้นั่นแหละ

อะไรที่ได้มายาก เข้าถึงยาก ต้องใช้ความพยายามมากกว่าอย่างอื่น เป็นการเพิ่มคุณค่าอย่างหนึ่งจริงๆ นะ

ตอนแรกก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเมืองซานต้าเทเรซ่า (Santa Teresa) ทำไมแต่ไปถึงเมืองนี่แค่ไม่ถึงครึ่งวันฉันก็ตัดสินใจจะอยู่ต่ออีกคืนซะแล้ว

ชอบอะไรนักหนาในเมืองเล็กๆ แห่งนี้?

หลังจากที่นั่งเล่น นอนเล่น อ่านหนังสือ ว่ายน้ำอยู่ริมหาดมาสองสามวันเริ่มเบื่อ พอมาถึงซานต้าเทเรซ่า โฮสของฉันขับรถพาไปยังคาโปเทสต้า (Capo Testa) ซึ่งอยูทางตะวันออกของเมือง เป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยเส้นทางเทร็คกิ้งมากมาย ปีนป่ายขึ้นไปตามก้อนเห็นเล็กใหญ่ ชมวิวทะเลที่มองออกไปได้ไกลแบบไม่มีที่สิ้นสุด บวกกับลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้า


ฉันค้นพบอีกครั้ง ว่าตัวเองชอบกิจกรรมที่แอคทีฟนั่นเอง ให้นั่งเล่นนอนเล่นบนชายหาดเฉยๆ ไม่ค่อยชอบ เป็นพวกอยู่ไม่สุก ต้องขยับตลอดเวลา การได้มาเทรคกิ้งริมทะเล ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี ให้ฉันหายเบื่อจากการอยู่เฉยๆ ริมหาด

พูดง่ายๆ ว่าไปพักร้อนกินๆ นอนๆ แบบคนอื่นเขาไม่เป็นนั่นเอง



หลังจากเดินวนรอบแนวโขดหิน ขึ้นไปบนประภาคารทั้งสองอันแล้ว เราก็เดินต่อไปยังหุบเขาพระจันทร์ หรือ Valle della Luna ซึ่งขึ้นชื่อว่ามีความฮิปปี้ค่อนข้างสูง ด้านในหุบเขามีคนอาศัยอยู่ตลอดทั้งปี อยู่ในเพิงบ้าง กางเต้นท์นอนบ้าง ช่วงหน้าร้อนก็จะมีคนอยู่เยอะหน่อย เดินไปเดินมาอาจจะได้กลิ่นกัญชาลอยมาแตะจมูกได้ (ที่อิตาลีสูบกัญชาผิดกฎหมาย แต่หลายครั้งเห็นคนสูปได้ทั่วไปตามท้องถนน โดยเฉพาะในเมืองโบโลญญ่าที่ฉันอยู่ ก็แปลกดีเหมือนกัน)



ทางเดินเข้าไปในหุบเขานี้สวยมาก ยิ่งช่วงโพล้เพล้ประอาทิตย์ใกล้ตกดิน เหมือนทั้งหุบเขาต้องมนตร์ ทำให้ฉันต้องกลับมาอีกรอบในวันรุ่งขึ้น ปีนป่ายขึ้นไปชมพระอาทิตย์ตกบนหินก้อนใหญ่

คืนนั้นฉันมีโอกาสได้นอนบนเรือใบเป็นครั้งแรก เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจไม่น้อย เนื่องจากโฮสของฉันเกิดและเติบโตที่ซาร์ดีเนีย เขามาอพาร์ตเมนต์ให้เช่าในซานต้าเทเรซ่าสองห้อง ตอนที่ฉันไปมีคนเช่าอพาร์ตเมนต์เหล่านั้นพอดี เขาเลยบอกว่าต้องนอนบนเรือใบนะ โอเคไหม

แน่นอนว่าฉันเซย์เยสอยู่แล้ว โอกาสได้นอนข้างคืนบนเรือใบผ่านมาบ่อยๆ ซะที่ไหนล่ะ


โฮสของฉันออกไปซื้อกุ้งและมะเขือมาย่างกินกันบนเรือเป็นข้าวเย็น เรือใบลำเล็กๆ ที่เป็นบ้านของฉันในคืนนี้ มีห้องนอนและห้องน้ำไซส์มินิ “โซฟา” ในห้องนั่งเล่นด้านนอก รวมอ่างล้างจานและพื้นที่ทำอาหารขนาดย่อม อารมณ์คล้ายๆ อยู่บนรถแวนที่ผ่านการคอนเวิร์ตมาแล้วนั่นแหละ เพียงแต่ว่าแทนที่จะขับบนถนน อันนี้มาอยู่บนทะเลแทน (แต่จอดอยู่ที่ท่าเฉยๆ นะ ไม่ได้ขับออกไปไหน) เวลานอนตอนกลางคืนเรือก็มีโคลงไปเคลงมาเล็กน้อยเหมือนเปลกล่อมเด็ก หลับสบายไปเลย


การเดินตื่นนอนขึ้นมากลางทะเลก็เป็นความรู้สึกที่น่าจดจำไม่น้อยเช่นกัน ตื่นมาในบ้านหรือในห้องนอน ส่วนมากก็จะอยู่ข้างใน ไม่ได้ออกไปไหนตอนเพิ่งตื่น แต่ตื่นเช้ามาบนเรือ ห้องนอนเล็กๆ บีบบังคับให้เราต้องออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์และกลิ่นเกลือจากน้ำทะเล รับแสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเช้า เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ดีๆ วันหนึ่งเลยล่ะ

นอนบนเรือใบแบบนี้ คืนสองคืนก็สนุกดี แต่ถ้าถามว่าจะให้แล่นเรือใบเที่ยวเรื่อยๆ คงไม่เอา ขอขับรถแวนดีกว่า

ขับรถเป็นเมื่อไหร่แล้วจะกันเนอะ